Nieuchronnie nadchodzi rocznica tych smutnych dni. Rok temu 16 sierpnia, tak jak i przez następne 6 dni i przez poprzednie 4, w każdej minucie powoli żegnałam się z Klarinką. Wyrok już był - nowotwór wątroby. O ironio jeszcze 2 miesiące wcześniej gruntowne usg jamy brzusznej i serca pokazało, że wszystko jest OK. Badania wykonane zostały profilaktycznie, a Klara zadziwiała swoją formą i humorem jak na 11 latkę. Niespodziewanie 12 sierpnia sunia odmówiła jedzenia, przy kapryśnym psiaku pewnie nie zwróciłoby to uwagi, zwłaszcza że temperatury powietrza były dosyć wysokie. Dla mnie był to jednak sygnał bardzo niepokojący, tego samego dnia pojawiły się wymioty i to już zdecydowało o wizycie u lekarza w trybie nagłym. Badania krwi wykazały silną anemię i brak choroby odkleszczowej. Usg jamy brzusznej rozwiało jednak wszelkie nadzieje. O dziwo 3-4 następne dni były dużo dużo lepsze, wyniki się nie pogarszały, podawane odżywki i preparaty krwiotwórcze spowodowały powrót apetytu i humoru. Ale to nie była już ta sama rozbrykana ruda wariatka. Jeszcze spacerowała, jeszcze próbowała uskuteczniać swoje szczekactwa, głos był jednak co raz słabszy, a ilość przesypianych dziennie godzin rosła. Byłam już tylko dla niej, wtedy nie martwiłam się co pocznę ,,po" , jak to przeżyję, ważne było tylko to by zapewnić jej jak najbardziej komfortowe chwile. Niestety zwiększał się już obrys brzuszka, a niunia była co raz słabsza. 9 dnia od diagnozy w akcie desperacji chwyciłam się jeszcze ostatniej deski ratunku, zabieg - obejrzenie wątroby- może choć jeden płat wątroby jest zdrowy- usunięcie chorego i nadzieja na może jeszcze kilka miesięcy razem. Tego dnia Ruda czuła się już wyraźnie źle. Już początek operacji pokazał, że chyba nic z tego, w jamie brzusznej było 2,5 litra krwi, to co jednak ujrzało światło dzienne po jej usunięciu rozwiało cień nadziei, który miałam. Jak opisać to co zobaczyłam ? Nigdy tego nie zapomnę, ale ubrać w słowa trudno. 22 sierpnia o 20,30 pożegnałam się z nią, byłam obok do ostatniego oddechu. Taka była moja decyzja i podejmując ją myślałam tylko i wyłącznie o niej, o moim ukochanym rudzielcu. Nie ma dnia bym o niej nie myślała, nie wspominała, przeżyłyśmy razem tak wiele, wzbogaciła moje życie, zmieniła je i miejsce w moim sercu ma do końca świata.
I nastały czarne dni. Gdy odszedł Źaba, tylko dzięki czarnuchowi było po co wstawać o świcie, iść, jakaś misja, małe potworzaste nieświadome tego co się stało w moim życiu, oczekujące czegoś, bojące się świata, kochające piłeczkę i jedzenie Śmoluchi małe. Czasem myślę o tym, czy miała pecha że trafila do mnie w tym feralnym momencie mojego życia, czy szczęście - biorąc pod uwagę jej problemy socjalne, które wyszłyby wcześniej czy później gdzie by nie mieszkała. Ja co chwila łapałam się na porównywaniu jej zachowań do Źabowskich, może zbyt często niestety, trochę wyczerpana wszystkim co przeszłam, emocje zaczęły odpuszczać i przychodziły chwile słabości, na które nie mogłam sobie pozwolić do ostatnich chwil życia i Klarinki i Źaby. I gdy może przyszedł czas na żałobę, a nie trzymanie fasonu, okazywało się, że znów nie mogę sobie na nią pozwolić, bo czarniawe futrzaste postanowiło pokazać mi, że wszystko co do tej pory uważałam za uciążliwe i kłopotliwe w życiu z psami to betka, szybko
Komentarze
Prześlij komentarz